Í dag er ég búin að vera að tjilla hjá ömmu og afa uppi í Breiðholti. Ég fór í Breiðholtslaug og það var geggjað veður.
Eins og venjulega hef ég ekkert merkilegt að skrifa um. Það var gaman í vinnunni í gær. Þið getið lesið allt um það á blogginu hennar Siggu. Nú eru einmitt tvær vikur þar til ég fer til Danaveldis.
Það eru allir sólbrenndir, nema ég! Ég hef aldrei sólbrennst svo alvarlega að ég tek eftir því. Og það er nú ekkert til að kvarta yfir.
Það var bara ágætt í vinnunni í dag í þessari bongóblíðu. Reyndar vorum við að vinna á umferðareyju niðrí bæ sem var alveg glatað og ég var að pæla í að hringja í vinnuskólann og kvarta yfir heilsuspillandi vinnuumhverfi. En ég læt það vera, vinnuskólinn er örugglega búinn að fá nóg af kvörtunum í bili frá Grandaskólahópnum. Vinnustjórinn þeirra er nefnilega alls ekki að sinna sínu starfi sem skyldi. Hún er bara alveg að skíta á sig.
Og svo er víst alltaf fólk út í bæ að hringja og kvarta yfir því að krakkarnir í vinnuskólanum séu ekki að vinna neitt og eigi ekki skilið að fá laun. Ég þoli ekki svona fólk sem situr bara út í glugga allan daginn og bíður eftir einhverju, bara einhverju sem það getur kvartað yfir.
Ég og Sigga skemmtum okkur konunglega við það að veifa fólki sem keyrði fram hjá okkur á umferðareyjunni. Það var rosagaman. Við komumst að því að það eru aðallega vörubílstjórar sem veifa til baka. Sumir þeirra veifuðu meira að segja að fyrra bragði. En það kom okkur í opna skjöldu hversu tregar konurnar eru til að veifa til baka. Af öllum þeim konum sem við veifuðum (og það voru margar) voru aðeins þrjár sem sýndu þá kurteisi að veifa okkur. Þær halda örugglega að við séum að gera grín að þeim.
Í gærkvöldi kl. 11 (eftir sex tíma í rútu) kom ég heim úr stórskemmtilegri útilegu með stelpunum. Við lögðum nefnilega land undir fót og skruppum í sveitina, á bóndabæinn og ættaróðalið mitt, Hríshól, sem er staðsett rétt fyrir utan Akureyri. Þar kynnti ég sveitasæluna fyrir stelpunum auk þess sem að þær hittu megnið af fjölskyldu minni í föðurættinni. Við tjölduðum lengst upp í fjalli þar sem við gátum öskrað að vild án þess að svefnfriður heimafólksins yrði raskaður. Það var bara fínasta veður nema smá rigning á laugardagskvöldinu en við létum það ekki á okkur fá.
