Je minn. Þessi endurkoma mín á bloggið varð ekki jafn glæst og ég var búin að sjá fyrir mér. En jæja...mátti reyna.
Margt vatn hefur runnið til sjávar, enda hefur ævi Þorra nær tvöfaldast síðan ég birti síðustu færslu. Hann er nú búinn að mastera tæknina að grípa í hlut með hendinni en fyrsti og eina áfangastaður alls sem hann nær taki á endar í munninnum. Allir vegir liggja upp í munn er hans mottó. Síðan er hann bara svona að æfa hitt og þetta sem nauðsynlegt er að kunna til að komast af í lífinu. T.d. liggja á maganum og reisa sig upp á hendurnar, skoða bækur, sitja og ýmislegt fleira. Hann er ekki farinn að sýna mikla tilburði til að velta sér ennþá en mig grunar að hann sé bara ekki nógu kringlóttur. Hann er svo grannur og spengilegur sko. Svo þjálfar hann röddina og lungun af krafti inn á milli. Síðustu daga hefur hann hins vegar skartað þessari fínu viskírödd en hálsbólga hefur herjað á heimilisfólkið. Það gerir grátinn hans svona tuttugufalt dramatískari en ella svo ekkert er til sparað í huggunaraðgerðum.
Jú, svo var þriggjamánaðaskoðun um daginn (reyndar var hann lööööngu orðinn þriggja mánaða, þessi seinkun skrifast að hluta til á gleymsku foreldra og að hluta til á veikindi hjúkkunnar). Hann er búinn að tvöfalda fæðingarþyngd sína. Geri aðrir betur. Svo fékk hann sprautu en ég held hann hafi ekki áttað sig á því einu sinni.
En svona í öðrum fréttum þá ákvað harði diskurinn á tölvunni minni að fara yfir móðuna miklu og tók stafrænt líf mitt síðustu þriggja ára með sér. Því ég var jú alltaf að hugsa um að ég ætti nú að fara að gera bakköpp en komst aldrei lengra en það. Sem betur fer hef ég ekki gert mikið af viti síðustu þrjú árin. Ég er samt mjög þakklát fyrir þetta blogg hérna sem er fínasta heimild um líf mitt síðustu sjö árin.
Það er margt fleira sem mig langar að tjá mig um núna, t.d. ofsakvíða minn fyrir yfirvofandi tannlæknaheimsókn þann 6. júní en ég er að hugsa um að fara að gera eitthvað annað núna.
