Hmmm....ég fór í tölvuna í einhverjum allt öðrum tilgangi en að blogga og skoða bloggsíður. Ég get bara ómögulega munað hvaða. Ég neyðist til að hanga í tölvunni þangað til ég átta mig á því. Og þið fáið að njóta góðs af því!
Ég get eiginlega ekki lýst þeirri byltingu sem orðið hefur á mínu lífi eftir að mp3 gaurinn minn Filippus VII kom inn í líf mitt. Ég veit að ég er mjög mikið eftir á, en þetta er alveg ólýsanlega frábært. Ég get hlustað á tónlist alls staðar. MÍNA tónlist. Alls staðar! Hvert sem ég fer á þá er tónlist í mínum eyrum. Staðir sem áður ollu mér leiðindum og ýttu mér út í hugsanir um tilgangsleysi lífsins hafa nú öðlast nýja ásýnd. T.d. strætó. Daglegar strætóferðir mínar út á hjara borgarinnar og til baka hafa loksins öðlast tilgang en þær munu héðan í frá vera vettvangur tónlistarlegra uppgötvana minna og hugrenninga sem ljúfir tónar kunna að kveikja.
Það eina sem ég þarf að passa mig á er að muna öllum stundum að það heyrir enginn tónlistina nema ég. Sérstaklega hérna á bókasafninu þar sem ríkir alger þögn fyrir utan lyklaborðssinfóníurnar.
Filippus VII fékk reyndar að víkja áðan þegar ég var í World Class í "skíðagönguvélinni". Þá var stöð tvö bíó nefnilega að sýna myndina Moonlight Mile sem skartar þessum fallega manni sem prýðir færsluna að þessu sinni. Ég verð að muna að horfa á hana alla við tækifæri.
Ég man ekki ennþá hvað ég ætlaði að gera í tölvunni >:-
Lag augnabliksins, ferskt úr spilaranum, Heartbeats með The Knife!
Ég var að festa kaup á einum svona. Ég var nefnilega að fá útborgað í fyrsta skipti í langan tíma :) Núna er ég að bíða eftir að gaurinn hlaðist á meðan ég horfi á mjög svo taugatrekkjandi leik Íslendinga og Króata í handbolta. Ohh....Króatar eru yfir.... Jess, Guðjón Valur skorar!
Hahahaha.....Viggó er að taka leikhlé 8 sek. fyrir hálfleik. Það er svo fyndið að fylgjast með leikhléum.
Hahahahaha.....ég gekk í gegnum afar bjánalegt ferli rétt í þessu á skrifstofu míns mannúðlega skóla sem snerist að mestu um blaðsnepil og 100 krónur.
Ég nenni nú ekki að lýsa aðdraganda ferlisins mjög nákvæmlega þar sem hann er ekkert voða spennandi en þannig er mál með vexti að sökum krónísks peningaskorts þarf ég nauðsynlega að taka út orlofið mitt fyrir síðasta sumar í dag þó það séu aðeins tveir dagar í útborgun (jeeeesssss!). Nú, ég hafði af kænsku minni hugsað mér að nýta mér öll mánudagsgötin til þess (og reyndar líka til að læra undir jarðfræðipróf) þar sem það er Sparisjóður hér í Spönginni. Ég tölti upp á skrifstofu þar sem vinna þrjár önnum kafnar skrifstofukellur. Ég var eins og margur veit í Kvennó í tvö ár og þar að auki í ritnefnd annað þeirra sem gerði það að verkum að ég eyddi meiri tíma en meðalnemandi inn á skrifstofu þess skóla í góðum félagsskap Villu og Dísu. Ég taldi mig því færa í flestan sjó hvað samskipti við skrifstofufólk varðar en reyndist það hinn mesti misskilningur.
Ég byrjaði á því að bíða í nokkrar mínútur af kurteisi minni þar til mér var boðin aðstoð, sem ég og þáði. Ég: Já, góðan daginn, ég er að fara að ná í orlofið mitt og... Hún: Þarftu staðfestingu á skólavist? Ég: Uuuuuuuu...já. Svo fer hún að vesenast eitthvað í tölvunni, biður um kennitölu og prentar síðan út A4 blaðsnepil og kvittar undir. Hún: Það gera 100 krónur. Ég: Ó, get ég borgað með korti? Hún: Nei, það er hraðbanki niðri. Hin hæghugsandi ég legg af stað út af skrifstofunni niðursokkin í blaðsnepilinn sem ég er með í hendinni. Þá gellur við í konunni: Ég skal geyma þetta, og hún hrifsar af mér blaðið með einhverskonar glotti.....svona neinei þú sleppur ekki svona auðveldalega-glotti. Á leið minni niður stigann fatta ég að ég á bara 300 kall inni á kortinu og get auðvitað ekki tekið það út í hraðbanka. Þannig að ég sný mér tregablandið við af ótta við hvað bíður mín næst. Eftir að ég er búin að lýsa aðstæðum mínum í þetta skiptið segir hún: Jájá, allt í lagi farðu bara til hennar Sigríðar fjármálastjóra, önnur hurða á vinstri hönd, og biddu hana um að taka 100 kall út af kortinu. Ég hugsa; jæja, ok, vonandi á þessi Sigríður ekki eftir að hlæja að mér (þar sem mér finnst þetta frekar kjánalegt). Svo fer ég til Sigríðar og hún fer í einhvern fornfálegan posa og á við hann í nokkrar mínútur, rennir svo kortinu í gegn og spyr hvort ég vil afrit. Ég afþakka, þar sem ég sé ekki ástæðu til að planta þessu í bókhaldið mitt. Svo labbar Sigríður fram með útprentið, sýnir hinni konunni sem gefur þýðingarmikið samþykki sitt og réttir mér að lokum blaðsnepilinn. Ég get ekki varist hlátri þegar ég tek við honum og þakka kærlega fyrir mig. Hún svarar með vandræðalegu brosi. Svo tístir einhvernveginn í mér alla leiðina út. Mér fannst þetta svo fyndið, ég varð bara að segja einhverjum frá þessu. Það er jú alltaf svoleiðis að maður miðar við fyrri reynslu ef einhver er í þeim aðstæðum sem maður lendir og því hefði ég, a.m.k. í einhverjum hluta samskiptanna búist við svona svari: Neinei, elskan mín, borgaðu bara næst þegar þú átt leið hérna framhjá. Eða þið vitið: Jájá, elskan mín, borgaðu bara á eftir þegar þú ert búin að taka út orlofið.
Ég veit að Borgó er miklu stærri en Kvennó og allt það og það þýðir ekki að láta einn fá undanþágu því þá vilja allir, en ég meina, in god's town, það eru takmörk fyrir því hversu miklu máli 100 krónur fyrir A4 blaðsnepli skiptir fyrir fjárhag skólans eða hvað í andskotanum pælingin er....
Þetta er bara svona mini dæmi um það hvað peningar eru farnir að skipta allt allt allt of miklu máli í samfélaginu og endurspeglast m.a. í því ef borin eru saman mánaðarlaun einhvers frekar hátts setts gaurs í banka annars vegar og deildarstjóra á leikskóla hins vegar.
