Best að ég hafi almennilega kynningu á nýja einstaklingnum í lífi mínu. Þessi litli kall hér fyrir ofan er Þorri Hrafnsson, frumburður foreldra sinna. Hann lagði af stað í heiminn seinnipart laugardagsins 23. janúar síðastliðins en þá var móðir hans (ég) búin að gera samning við hann um að ef Íslendingar ynnu Dani á EM í handbolta þennan dag myndi hann a.m.k. fara að hugsa sér til hreyfings. Enda var hann búinn að framlengja dvöl sína í mér um 9 daga miðað við læknavísindin, alveg að mér óspurðri. Ef ég hefði ekki verið eins spennt og óþolinmóð og ég var hefði mér verið alveg sama, þar sem ég var alls ekki að farast úr neinni óléttu. Ég hefði örugglega getað hlaupið 100 metra spretthlaup og náð ágætum tíma hefði ég kært mig um það. En eins og ég segi þá hélt hann loforðið og lagði af stað þegar hann gerði sér grein fyrir að Danir myndu ekki ná upp markaforskoti Íslendinga. Það var síðan ekki fyrr en akkúrat tveimur sólarhringum síðar að hann leit dagsins ljós í fyrsta sinn. Ég ætla ekkert að fara nánar út í þetta tveggja daga ferli sem fæðing hans var hér þar sem þetta er mjög opinber vettvangur. En honum var fyrirgefið allt, bæði seinkunin og þetta droll á leiðinni, þegar foreldrar hans sáu hversu fullkomið eintak hann var. Eins og pínulítill fuglsungi með forvitin augu sem horfðu út um allt. Dálítið móðgaður yfir að hafa þurft að yfirgefa kósíheitin innan í mér en eftir að hafa dvalið svolitla stund í fanginu á mömmu sinni virtist hann sætta sig við lífið og hefur síðan þá verið ansi spar á grátinn. Jafnvel fullspar á hann því hann er svo afskaplega sætur þegar hann grætur. En ég ætla þó alls ekki að kvarta yfir því. Drengurinn er mikið ljúfmenni, skammtar foreldrum sínum ríflegan svefntíma á nóttunni, skemmtir gestum og gangandi með óteljandi svipbrigðum og krúttlegheitum þegar hann er vakandi, viðheldur mjólkurframleiðslu móðurinnar glæsilega með því að drekka og drekka (enda er hann orðinn yfir meðallagi í þyngd núna, en var algjör písl þegar hann fæddist), og skilar afurðunum smekklega af sér í nokkrar bleyjur á dag (hef heyrt sögur um börn sem kúka bara á tyllidögum). Auðvitað á hann sínar slæmu stundir eins og allir og kvartar þegar hann er ekki sáttur við eitthvað en svona yfirhöfuð þá gætu þessir foreldrar ekki verið heppnari með barn. Hann er líka með eindæmum vinsæll og vel liðinn af stórfjölskyldunni.
Jæja, ég ætla að láta þetta nægja í bili, meira síðar.
Ég hef ákveðið að endurvekja þetta blogg í tilefni af nýju hlutverki mínu í lífinu sem móðir. Síðan verður því héðan í frá að meira eða minna leyti tileinkuð sigrum mínum og ósigrum í þessu nýja hlutverki, sem og montsögum af litla, fullkomna afkvæmi mínu. Ef til vill slæði ég nokkrum myndum með ef ég man ennþá hvernig það er gert á þessum blogger. Ég hef jafnframt ákveðið að segja engum frá þessari nýju virkni á síðunni, ef til vill er einhver sem ennþá bíður spenntur eftir færslu og hefur reglulega kíkt hér inn síðan 13. nóvember 2008. Heppinn hann! Ef til vill velta menn fyrir sér hvers vegna ég sé þá að þessu...eða reyndar kannski ekki margir þar sem afar fáir munu lesa þetta. Ástæðan er sú að ég hef hugsað mér að nota þetta sem heimild um uppvöxt afkvæmis míns sem hægt verður að leita í þegar króginn er jafnvel orðinn fullorðinn. Nema að internetið verði horfið þá. Í gamla daga voru svona bækur sem mæður skrifuðu allskonar í um börnin sín, t.d. fyrsta brosið og tönnin og svoleiðis, og á ég eina slíka frá mínum uppvexti. Í dag hafa svokallaðar barnalandssíður tekið við þessu hlutverki. En þar sem mér finnst slíkar síður asnalegar og nenni ekki út í búð að kaupa svona bók þá ætla ég að gera þetta svona allavega fyrst um sinn. Þá er kannski við hæfi að byrja á að nefna að í morgun, 4 vikna og tveggja daga gamall, brosti litli grísinn og hló beint til mín alveg nokkrum sinnum. Hann er búinn að vera að gera þetta af og til síðustu daga en hefur aldrei beint því að mér, móður sinni og helstu næringaruppsprettu, og verð ég að játa að ég var orðin dálítið sár. En í morgun kom brossprengja bein til mín og varð ég afar hamingjusöm og reif upp myndavélina. Eftir nokkrar tilraunir náði ég þessari mynd:
Jæja, ég ætla að láta þetta nægja í bili. Á næstu dögum mun ég kannski líta yfir farinn veg þessar 4 vikur sem snáðinn hefur verið á lífi (þ.e.a.s. utan míns líkama).
