Í morgun vaknaði ég við kunnuglegt hljóð því það rigndi eins og hellt væri úr fötu fyrir utan gluggann minn. Ég ákvað þá að leggjast í dvala þangað til um miðjan desember eða svo. En mér fannst sniðugra að fara fyrst á klósettið. Það var eins gott því þá rann upp fyrir mér ljós. Rigninginn fyrir utan gluggann minn var jú einmitt bara fyrir utan gluggann minn. Það eru nefnilega kallar að laga húsið mitt og þeir voru ad sprauta með háþrýstidælu á hæðinni fyrir ofan. Eftir þessa uppgötvun tók ég gleði mína á ný og gerði mig til fyrir fallegan, íslenskan sumardag.
Eins og margir vita líklega þá kom ég heim úr ferðalaginu mínu fyrir tveimur dögum en síðustu átta dögunum eyddi ég í tjaldi mitt í nýlega mynduðu stöðuvatni á Hróarskeldu í Danmörku. Þar hlustaði ég á ljómandi góða tónlist og drakk bjór. Ólíkt ótalmörgum Íslendingum sem voru á sömu slóðum og ég lét ég ekki miður notalega veðráttuna á mig fá, enda erum við í PTC hörkutól og sannir Íslendingar. Sjö nætur kúrðum við í tjaldinu við stöðuvatnið sem óx jafnt og þétt eftir því sem leið á hátíðina. Við urðum okkur úti um gúmmíönd að nafni Ísadóra sem fékk að synda þar en bara þegar við vorum nærri, annars hefði henni verið rænt.
Á fimmtudeginum vorum við að þrotum komnar, enda búnar að vaða drullu upp að hnjám í fjóra daga. Þá opnaði tónleikasvæðið, við fórum á nokkra góða tónleika og fengum lífsviljann á ný sem entist út hátíðina. Jafnvel þó að þegar við komum heim var himinninn fokinn af tjill- og dóttjaldinu okkar og allt dótið okkar rennandi blautt. Við fólk sem fór heim þá nótt segi ég nú bara: þið misstuð af miklu. Og eruð aumingjar.
En jæja, kannski að ég hripi niður nokkur orð um tónleikana sem ég fór á sem mér fannst bestir.
Á fyrstu tónleikunum sá ég eina af mínum uppáhaldshljómsveitum, Arcade Fire. Hún varð einmitt í byrjun aðallega þekkt fyrir að vera klikkuð lifandihljómsveit. Ég fór í pyttinn og reyndi að púlla íslendinginn á það og troða mér fremst en það reyndist mér ómögulegt svo ég horfði á úr semi-fjarlægð og stóð á tánum. Það kom ekki að sök, þó ég hefði kannski viljað sjá aðeins meira. Þetta voru geðveikir tónleikar. Þau eru svo fáránlega öflug á sviði og tóku flest lögin sem ég vildi heyra. Ég var hamingjusöm eftir þessa tónleika.
Svo var það ekki fyrr en á sunnudeginum að ég sá hina uppáhaldshljómsveitina mína á þessari hátíð, Beirut. Hún samanstendur af 21 árs gömlum kana-trompetleikara og hljóðfæravinum hans en Kani þessi fór í ferðalag um heiminn, kom svo heim og samdi lög á plötu. Tónleikarnir þeirra voru í Astoria sem er nýtt og mjög kúl svið á hátíðinni af því það er svo miklu meiri nálægð við tónlistarmanninn. Ég var líka næstum því fremst svo ég sá allt. Það var gaman. Beirut spilar hamingjusama tónlist með allskonar hljóðfærum eins og trompetum og öðrum blásturshljóðfærum, ukulele, tambúrínu og banjó. Ég hélt kannski að það væri erfitt að koma svona tónlist vel til skila á tónleikum því það eru svo mörg hljóðfæri sem þarf að magna upp en það tókst alveg fullkomlega. Og þau voru öll að springa úr gleði og röddin hans kanans er alveg mögnuð þó hún passi engan veginn við gaurinn sjálfan sem er svolítið strákslegur. Hann var allavega að skemmta sér vel og fékk sér skot úr pelanum sínum á milli laga. Svo voru blöðrur og sápukúlur fljótandi um loftið. Sem sagt mikil hamingja. Ég fór líka hamingjusöm út af þessum tónleikum. Og get ekki beðið eftir nýja diskinum hans.
Svo var líka geðveikt á Timbuktu sem er sænskur rappari og á Björk auðvitað var ég að springa úr þjóðlegri hamingju. Svo sá ég osom bítboxara.
Jæja, nóg af tónlistarlegri gagnrýni. Núna þarf ég að fara að laga til. Gestir í kvöld, jeijj!
