Nú er klukkan hálf fjögur og ég sit hér í mestu makindum í tölvunni að njóta þess að geta vakað lengi. Sem er ekkert sniðugt. Þá sef ég lengi á morgun og neyðist þá til að vaka lengi annað kvöld líka og sef lengi á sunnudaginn og get þá ekki sofnað um kvöldið og þá verð ég þreytt á mánudeginum og örugglega bara út alla vikuna og svo byrjar allt upp á nýtt næstu helgi. Þetta er vítahringur.
Það er bara svo ótrúlega gaman að vaka frameftir. Allir farnir að sofa.....nema ég. Allt svo kyrrt og hljótt og engin öskrandi systkini.
Þetta var nú bara ósköp skemmtilegur föstudagur. Ég var búin að ákveða að læra til að vera búin að því en að sjálfsögðu gerði ég það ekki. Í staðinn fór ég til Guggu þar sem ég, hún og Sigga vorum að baka. Á meðan kakan var inni í ofninum sýndum við okkar sanna listræna eðli og bjuggum til myndaseríu og þrjú myndbönd á digital myndavélina henna Guggu. Svo ætluðum við að setja myndböndin inn á netið en það virkaði ekki. Því miður. Í einu þeirra kom frumsamin tónlist mín, flutt af mér, við sögu ásamt nýstárlegum tjáningardansinum hennar Siggu. Það var mjög flott þó ég segi sjálf frá.
Jæja, farin að sofa, bless.
Lag dagsins:
It was there that I saw you - And you will know us by the trail of dead.
Ég gat rennt mér hálfa leiðina heim úr skólanum í dag. Það var nú gaman. Ég vorkenni rosalega gamla fólkinu. Ég vona að það eigi góða mannbrodda. Sjálf á ég ágætis mannbrodda sem ég erfði eftir langömmu mína. Ég hef nú ekki notað þá mikið. Það væri kannski sniðugt að skella þeim undir skóna á morgun ef það verður ennþá svell á gangstéttunum. Eða ef til vill ætti ég að gefa þá einhverju gamalmenninu.
Er fólk alveg hætt að kommenta hjá mér? Ég trúi því ekki.
Í fyrsta skipti í langan tíma tel ég mig nógu vel á mig komna andlega til að hripa hér niður nokkur orð ykkur og mér til hressingar og yndisauka. Já eða ég vona það allavega.
Síðustu dagar jólafrísins míns liðu í algerri eymd og volæði yfir þeirri staðreynd að skólinn væri að fara að byrja aftur eftir allt of stutt frí. Og nú er hann byrjaður. Og ég virðist enn vera á lífi. Fyrsti skóladagurinn var nú bara svona allt í lagi. Ekkert til að hrópa húrra fyrir, en allt í lagi samt. Ég lærði meira að segja heima án teljandi vandræða. Nú er ekkert annað á dagskrá en að þrauka út önnina því svo kemur sumarfrí. Hef ég af kænsku minni brugðið á nokkur ráð til að auðvelda mér það verkefni.
Þann 30. janúar byrjar ljósmyndanámskeið hjá Myndlistarskólanum í Reykjavík sem ég ásamt Signýju, Steinvöru og kannski Guggu ætlum okkur að stunda af alúð einu sinni í viku.
Svo hefjast sunnudagsfjallgöngurnar með honum pápa mínum sunnudaginn næstkomandi. Sunnudagar lífs míns munu þá öðlast tilgang á ný. Sunnudagurinn er jú þekktur fyrir að vera leiðinlegasti og tilgangslausasti dagur vikunnar, en nei, það verða mínir sunnudagar ekki. Þeir verða nýttir í holla, ódýra og skemmtilega hreyfingu.
Ég hef mikið verið að hugsa til sumarsins síðustu daga. Það er nú reyndar ekkert nýtt, ég er alltaf að hugsa um sumarfrí, því ég elska sumarfrí. Og það lítur út fyrir að sumarfríið mitt verði ansi skemmtilegt þetta árið skjátlist mér eigi. Ég mun greina ykkur nánar frá því síðar meir, þegar ég hef fengið hitt og þetta staðfest. (Ingólfur varstu nokkuð að grínast þarna í fyrradag um jú nó vott?)
Já, þetta er svona brot af hinu besta. Það er líka margt annað sem ég hef ákveðið að gera mér til dundurs þar til vorar og allt verður lifandi og skemmtilegt á ný. Og svo er bara að vona það besta.....mun ég þrauka?
Hmmm.......ég veit ekki hvort einhverjum finnist gaman að lesa svona lagað en ég er nú líka og kannski eingöngu að gera þetta fyrir sjálfa mig. Maður þarf alltaf að herða upp hugann svona af og til.
Ég lofa að skrifa eitthvað skemmtilegt næst!
Lög dagsins:
Fake plastic trees - Radiohead
It´s allright - Bang Gang
