Hérna er ferðablogg sem við bekkurinn verðum með, svona læv öppdeit frá Svíþjóð. Veit samt ekki alveg hvar ætlunin er að komast í tölvur.....kannski í skólanum þeirra en við verðum nú ekkert svo mikið þar.
Í gær hef ég sjaldan verið jafn nálægt barmi taugaáfalls. Í grófum dráttum var staðan svona:
Það var mánudagur og ég hafði verið í skólanum til kl. hálf fimm að reyna að klára berggreiningu í jarðfræði. Endasprettur skólablaðsvinnslu var (og er enn) í hámarki. Næstu tveir dagar buðu upp á skóla til hálf fimm ásamt stærðfræðiprófi á miðvikudag. Síðast en ekki blasti Svíþjóðarferðin við kl. 5 á fimmtudagsmorguninn. Allur undirbúningur fyrir hana var (og er enn) varla á byrjunarstigi. (Sá undirbúningur felur t.d. í sér jarðhita- og kjarnorkuhópverkefni, pökkun og trygginga og peningamál) Sem sagt: allt eftir.
Þegar ég var í miðjum klíðum að kafna úr áhyggjum yfir þessu öllu saman áttaði ég mig á því að í dag, þriðjudag, átti ég að flytja fyrirlestur í myndmennt um Edouard Manet og listastefnu hans og einhvern íslenskan málara hvers nafni ég var gjörsamlega búin að gleyma. Frekar vonlaus staða.
Í dag hinsvegar er staðan allt önnur.
Í fyrsta lagi var jarðfræðikennarinn veikur svo að ég kom heim kl. þrjú í staðinn fyrir hálf fimm. Sem sagt: aðeins meiri tími fyrir stærðfræðiprófsfyrirlær.
Í öðru lagi var myndmenntakennarinn veikur í dag svo að ég þurfti ekki að halda afsökunar/miskunnarbeiðniræðuna sem ég var búin að undirbúa í huganum þegar ég lá andvaka uppi í rúmi í gær. Svo fékk ég að vita að hann verður áfram veikur á morgun svo að ég er búin í skólanum kl. eitt í staðinn fyrir kl. hálf fimm og hef allan daginn til að undirbúa þessa blessuðu Svíþjóðarferð, pakka og svona, leggja lokahönd á jarðfræðiverkefnið og ritnefndast smá.
Það ætti engan að undra gleðitilfinninguna sem hríslaðist um mig þegar ég frétti af veikindum þessara aumingja kennara. Þrátt fyrir djúpa samúð mína í garð þeirra verður ekki litið hjá þeirri staðreynd að ef þeir væru heilir heilsu þá er ekki víst að ég sæti hér í mestu makindum og bloggaði. Mér þykir ekki ólíklegt að ég væri stödd á geðdeild Landspítalans.
Boðskapur þessa pósts er sem sagt: Eins dauði er annars brauð. Þannig er það bara og svo sem ekkert hægt að setja út á það.....
kom bróðir minn Bjarki út úr skápnum sem gelgja, ellefu ára og tíu mánaða að aldri. Ég óska honum hjartanlega til hamingju með þennan áfanga og vona að gelgjuárin hans verði honum heillarík og gefandi.