Jæja, pilturinn vex með ÓGNARhraða. Enda hef ég lagt mikinn metnað í hlutverk mitt sem mjólkurbú. Nú telst hann ekki lengur til nýfæddra barna heldur er hann óbreytt ungabarn. Smátt og smátt eru því skapgerðareinkenni og annað slíkt að að koma í ljós, þó svo að hann hafi raunar verið maður mikilla svipbrigða allt frá fæðingu. Þá helst í svefni, þekktastur var Zoolander svipurinn en ég held að öll þessi svipbrigði snáðans hafi verið mun tengdari meltingarstarfsemi hans en fólk var fúst til að viðurkenna. Nú eru hinsvegar að koma fram meðvitaðri svipbrigði, t.d. hið undurfagra bros hans sem hann útdeilir af miklu örlæti þegar hann er í stuði. Mjög auðvelt er að töfra fram eitt slíkt með því að blístra fyrir hann, það þykir honum stórkostlega skemmtilegt. Einnig er móðir hans (ég) ekki frá því að hann sé nú þegar búinn að fatta að prump sé fyndið því í dag hló hann tvisvar eftir að hafa bombað af krafti (merkilegt hvað svona lítill afturendi getur framkallað mikinn hávaða), en það gæti þó hafa verið tilviljun... Auk þess er næstum alltaf hægt að hugga hann ef hann er óhress með því að skella honum á skiptiborðið. Fyrir ofan það hanga nefnilega fötin hans og á veggnum er mynd sem ég málaði þegar ég var 10 ára sem virðist grípa augu hans (enda var ég stórkostlegur listamaður sem barn). Hann er mjög athugull og forvitinn, veitir öllu fólki mikla athylgi og fylgir því vel eftir með augunum. Stundum finnst mér eins og hann sjái meira en við hin þegar hann dettur í innilegt spjall við eitthvað sem virðist bara vera hvítur veggur. Jafnframt eru hljóðin sem hann gefur frá sér búin að þróast, hann er auðvitað farinn að hjala heilmikið og svo er orðið auðveldara að greina á milli óánægjuhljóðanna. Af og til kemur frá honum stutt og laggott hátíðnihljóð sem tjáir svo skýrt og greinilega þvílíka vanþóknun að hann gæti alveg eins verið að segja: "Hvað er að þér maður?!?"
Um daginn fór hann í rosalega fýlu út í móður sína sem er alltaf að reyna að æfa hann í að liggja á maganum en það þykir honum afskaplega leiðinlegt (oftast, nema þegar hann er í stuði). Hann grét bara og grét (ekki einu sinni skiptiborðið virkaði) og hætti ekki fyrr en pabbi hans kom heim úr búðinni og bjargaði honum. Svo varð hann fljótlega svangur og neyddist til að fyrirgefa mér. Múhahaha...
Nú er að hlýna og það þykir mér afskaplega gaman. Þá getur fæðingarorlofið mitt farið að eiga sér stað utan heimilisins og lít ég mjög hýru auga til sumarsins, það skal sko bæta upp fyrir gubb-sumarið mikla sem leið.
