Ég ákvað að gefa skít í plön mín um að læra svolítið í dag til að létta aðeins á helginni og brá mér út í plútóbrekku með sleða að renna mér ásamt yngri systkinum mínum tveimur og vinkonu systur minnar. Það var ég sem átti hugmyndina. Og ég var án efa aldursforsetinn þarna, fyrir utan foreldrana sem voru að passa sín yngstu. Og þau voru ekkert að renna sér.
En það var svo gaman! Ég prófaði þrenns konar stökkpalla ótal mörgum sinnum og flaug marga metra upp í loftið (eða allavega einn) og aðeins einu sinni lenti ég kannski ekki alveg á ákjósanlegan hátt. En ég meiddi mig ekkert svo. Ég elska að fara út að renna mér. Ég verð að gera það allavega nokkrum sinnum á vetri, ef aðstæður bjóða upp á slíkt.
En ég var að hugsa, eldist af manni þessi þörf fyrir að fara út að renna sér og er ég bara seinþroska?
Eftir næstum því klukkustundar rennerí þurftum við að drífa okkur heim vegna þess að Gunnhildur og vinkona hennar þurftu að drífa sig á fuglakvöld, nánar tiltekið miðfuglakvöld, ásamt pápa og sólpáfanum okkar. Greyið hefur ekki ennþá fengið nafn, erfitt hefur reynst að ná samkomulagi innan fjölskyldunnar. Ég held að við ættum bara að hverfa aftur að fyrstu tillögunni og kalla hann Jón hrak. En allavega, þá byrjaði fuglakvöldið klukkan átta og þau eru víst ekki væntanleg heim fyrr en upp úr tíu.
Sumir dagar eru bara alveg yndislegir. Eins og dagurinn í dag. Ég var bara að koma heim til mín rétt í þessu (klukkan er 23:54). Við fórum nefnilega heim til Nönnu eftir skóla þar sem hún var ein heima. Við ætluðum að gera allskonar, bæði í lærdómi og ritnefnd en okkur varð ekki alveg eins mikið úr verki og áætlað var. En við pöntuðum allavega pizzu og ræddum allskonar málefni, mikilvæg sem og ekki-jafn-mikilvæg.
Og svo kom snjórinn í dag. Ég elska snjóinn!
Ég hlakka svo til á morgun. Ég ætla að fara að sofa.