Í fyrsta lagi vil ég byrja á því að afsaka mig fyrir að hafa ekki staðið mig sem skyldi í átakinu sem ég fór í hér um daginn (sjá síðustu færslu). Já, ekki staðið mig sem skyldi er kannski full vægt til orða tekið. Ég hef í raun ekkert mér til afsökunar annað en það að ég er greinilega svo upptekin, mikilvæg og merkileg manneskja í samfélaginu að mér hefur ekki gefist tími til að blogga neitt síðan ég hóf átakið. Mun ég nú ráða bót á því.
Í örðu lagi vil ég óska maju (afhverju með litlu?) frænku minni hjartanlega til hamingju með afmælið sem einmitt er í dag. Ég fór í afmælisveisluna hennar í gær þar sem boðið var upp á allskonar gómsætar veitingar, þar á meðal bleikt afmælisflan. Það er vandamálið með mig að ég þarf alltaf að smakka allt þegar ég fer í svona veislur. Og ég brá ekki út af vananum í gær og át á mig gat.
Eftir það fór ég með honum föður mínum suður á Kleifarvatn þar sem við nutum fádæma veðurblíðu við spegilslétt vatnið. Ég tók nokkrar myndir af landslaginu og karlinum að skoða bók. Svo löbbuðum við aðeins upp í fjallið. Það var stuð.
Í dag var veðrið ekkert verra, ef ekki betra. Það er merkilegt, en kannski bara ósköp eðlilegt, hvað maður kemst í gott skap þegar veðrið er svona yndislegt.....
Annars var helgin mín bara frekar róleg. Á laugardagskvöldið fóru mamma og pabbi á árshátíð Reykjavíkur Akademíunnar. Ég var heima að passa systkini mín og ákvað ég að gerast húsmóðurleg og elda ofan í mannskapinn. Ég neita því ekki að mig hafði grunað þetta lengi vel en fékk ég staðfestingu á því þá um kvöldið. Ég er afleitur kokkur. Viðbjóðslega lyktin af brenndum kúmenfræum og ofsteiktum hvítlauk leynist ennþá í skúmaskotum hússins.
Ég verð bara að læra að lifa með þessum veikleika mínum og finna mér mannsefni sem kann að elda.
Jæja.......ætli ég láti þessu ekki lokið í bili og fari að læra.
Eitt að lokum: Frændi minn hann Ari er að fara að keppa í undur Íslands keppninni sem verður sýnd í Atinu á miðvikudaginn. Allir að kíkja á það....