Á einum stað hér í gamla Vesturbænum býr fólk sem lítur út eins og það hafi verið klippt út úr ævintýrinu um Daða skógardverg. Karlinn lítur alveg eins út og álfur með grátt skegg og barta og gengur alltaf um í fjólubláum kuldagalla og með húfu. Hann er alltaf brosandi þegar ég sé hann. Kerlingin (ég kalla hana svo ekki í óvirðingarskyni heldur af því þannig er það alltaf í ævintýrum, karl og kerling) er pínulítil af því hún er með svo stóra kryppu á bakinu. Við í Ásvallagötunni erum svo heppin að þetta indælisfólk ber út Morgunblaðið til okkar og hefur gert síðan ég man eftir. au eru nú farsælir eigendur að gamalli kommóðu sem við geymdum úti í garði um langt skeið einhvern veturinn en það vill oft koma fyrir hluti sem við vitum ekki hvað á að gera við. Þar bíða þeir örlaga sinna sem þvímiður er oftast að enda í Sorpu í sumarbyrjun þegar heimilisfólkið hefur tíma og orku til að leigja kerru og keyra tuttugu ferðir þangað. Það er nefnilega gott að hafa pláss í garðinum á sumrin, til sólbaða og annars slíks. Það urðu hins vegar ekk örlög kommóðunnar því álfinum og kerlingunni hans fannst hún of falleg til að fúna í rigningunni.
Nú, þegar ég kom heim úr reisu minni þetta sumarið blöstu við mér hugguleg pottablóm í stofuglugganum. Ég veit ekki með ykkur, þið þekkið heldur ekki fjölskylduna mína jafn vel og ég, en eitthvað fannst mér bogið við þetta. Mín fjölskylda á sjaldnast pottablóm í lengri tíma. Förum ekki nánar út í það. Við eftirgrennslan kom í ljós að blaðberarnir okkar, s.s. álfurinn og kerlingin hans, höfðu verið að dreifa pottablómum um hverfið því þau áttu svo mikið af þeim. Svo í dag þegar ég kom heim voru pokar með nokkrum pottablómum í viðbót á tröppunum. Greyin vita ekki að þau eru að senda blessuð blómin út í opinn dauðann. Annars er þetta voða fallega hugsað af þeim. Ég minnist þess reyndar að kerlingin gaf Agli einu sinni lítið pottablóm og við gerðum okkar besta til að halda því á lífi með því að vökva það og svoleiðis og ég spjallaði oft við það en það dó drottni sínum hér um daginn. Potturinn sem það var í þjónar nú hlutverki reykelssisstands. Sem betur fer virðast öll blómin sem þau gáfu okkur núna síðast vera harðgerar plöntur eins og kaktusar. Við sjáum til hvernig fer....þeir lifa nú í eyðimörkinni
Ég var að fatta að ég missti eiginlega af íslenska sumrinu en það hefur alltaf verið uppáhaldið mitt með endalaust björtum nóttum. Í sárabætur ætla ég að fara í sveitina í byrjun september og elta kindur í göngunum og réttunum. Það hefur löngum verið sérgrein mín, að elta kindur. Þó að það sé reyndar eiginlega aldrei mjög árangursríkt hjá mér. Virkar meira svona eins og að ástæðan fyrir því að ég sé að hlaupa á eftir kindunum sé að mig langi til að vera ein af þeim, ekki að ég eigi að hafa eitthvað að segja um hvert þær fara, eða fara ekki....en jæja, ég er allavega að skemmta mér vel.
Ég held myndi svo sem örugglega fíla að vera kind eins og eitt sumar.
Ég fór áðan í hjólatúr með pops og við hjóluðum út í Gróttu að skoða sýninguna Eiland sem er þar. Það var áhugavert.
En annars svona í óspurðum þá er ég að rembast við að skrifa ritgerð um póstmódernisma. Það gengur svona upp og niður. En ég á allavega pistasíuhnetur. Get dundað mér við að opna þær inni á milli. Svo er ég að hlusta á tónlist. Ennþá er það Pink Floyd.
Lag dagsins er samt hið ofurhressa Tranzaction Zone 4 (held ég að það heiti) með hinni stórefnilegu hljómsveit The Electronic Humen. Töff.
Fullt af litlum fiðrildum hafa verið að taka sér bólfestu í maganum mínum undanfarna daga og vikur. Og þau eru ekkert að fara. Ætli það sé ekki bara best að taka þau í sátt og læra að lifa með þeim. Það held ég.
