Í kvöld datt ég aðeins í það að lesa mér til um ungabörn og uppeldi á netinu (þegar ég var ólétt gerðist þetta líka, nema þá í sambandi við meðgöngu og fæðingu). Það getur verið varhugavert þar sem þar er þvílíkt offramboð af upplýsingum og stundum erfitt að fatta hvað er tómt kjaftæði og hvað ekki. En fyrir nýbakaða, unga móður er hægara sagt en gert að stoppa þegar víðlendur internetsins hafa náð taki. Og eftir svona upplýsingafyllerí er hætt við að heilinn ofhitni og allt í einu kemst hann að þeirri niðurstöðu að ég sé hræðileg móðir...af því ég hef ekki farið 100% eftir ÖLLUM ráðunum sem ég las á netinu. En þá þarf ég nú yfirleitt bara aðeins að kæla mig niður og þá man ég að það mikilvægasta af öllu er að fylgja eigin innsæi. Konur og menn ólu nefnilega upp börn löngu áður en öld hins yfirdrifna upplýsingaflæðis gekk í garð.
Ég hlakka samt til þegar Þorri fer að tala og getur bara sagt mér hvað er að og hætt í þessum endalausa "gettu hvað er að mér núna!" leik.
Ég á hins vegar örugglega á ákveðnum augnablikum í framtíðinni eftir að sakna þess tíma sem hann var rúmur hálfur meter að lengd og var ekki búinn að fatta að dótið sem var alltaf að sveiflast í kringum hann væru hans eigin hendur.
Það er svo fyndið þegar hann er að sveifla höndunum svona ómeðvitað í kringum sig, svo allt í einu hittir hann upp í sig, telur sig vera búinn að næla sér í geirvörtu og fer að totta, geðveikt sáttur við lífið. Gaman ef að svona hlutir myndu kæta mann jafn mikið á fullorðinsaldri. Og þó, þá væri líklega um einhvern misþroska að ræða.
Eitt af því sem ég las þarna í ölæðinu áðan var að ungabörn sjá fyrst bara í svart-hvítu (vissi það reyndar) en svo fara að bætast við litir, fyrst gulur. Það kemur heim og saman hér á bæ því fyrst var uppáhalds dótið hans svarthvíta pandan sem hann gat spjallað við mínútunum saman (sambærilegt við "klukkutímunum saman" hjá okkur fullorðnum). Núna er uppáhalds dótið hins vegar apahringla sem er einmitt gul, og sólin, sem er aldeilis gul, á hengislánni hans. Athyglisvert!
Hér koma tvær myndir, því það er skemmtilegra að lesa blogg sem eru með mynd. Þessi er af Þorra í léttu spjalli við fyrrnefnda pöndu:
Þessi er af Þorra að segja sjálfum sér geggjað fyndinn brandara í speglinum:
