Nói Siríus er hættur að framleiða bláan ópal! Þetta eru tvímælalaust tímamót í sögu sælgætisgerðar á Íslandi. Ég segi kannski ekki að það eigi eftir að hafa ýkja mikil áhrif á mitt daglega líf þar sem ég legg ekki í vana minn að borða bláan ópal en hann er bara svo táknrænn fyrir íslenskt nammi. Svona eins og fiskurinn er fyrir íslenskan mat. Enginn borðar hann en hann er alltaf það fyrsta sem fólk nefnir þegar spurt er um dæmigerðan íslenskan mat. Nú eiga kannski nokkrir eftir að hvá og segja: ,,Hey, ég borða alltaf fisk", en lets feis itt: Íslendingar borða ekkert meiri fisk en hver önnur þjóð. Við erum öll í pizzunum og hamborgurunum eins og allir hinir.
En víkjum aftur að namminu. Sælgætisgerð á Íslandi er eins og allir sannir Íslendingar vita (eða ættu að vita) sú lang besta í öllum heiminum. Og jafnframt sú hugvitssamlegasta, frumlegasta, öflugasta, þróaðasta, fjölbreytilegasta og síðast en ekki síst sú bragðbesta. Í hvert einasta skipti sem ég fer til útlanda, hvert svo sem leiðin liggur, er íslenskt nammi það fyrsta sem ég finn fyrir söknuði fyrir. Ég get með nokkurri vissu fullyrt að hvergi annarsstaðar í heiminum er til hin æðislega nammisamsetning súkkulaði+lakkrís sem er jú meginuppistaðan og grunnurinn í allri íslenskri nammigerð og er líka það besta í heimi. Ég hef allavega aldrei hitt útlending sem er kunnugur þessari snilldarlegu samsetningu. Alltaf er fólk jafn hissa en að sama skapi himinlifandi þegar það fær að smakka þessa guðsgjöf. Hugsið ykkur bara..,...draumur, djúpur, þristur, kúlusúkk, olsen olsen, tromp, tvistur, nóa lakkrísbombur, sport lakkrís ofl. ofl. ofl. Við eigum sko gott við Íslendingar!*
*=Ég má bara borða nammi á Laugardögum. Núna er fimmtudagur. Fráhvarfseinkenni eru farin að láta á sér kræla. Það er hugsanlega ástæðan fyrir þessari færslu.
