Amma mín, Þuríður Árnadóttir, er sjötug í dag. Ég óska henni hjartanlega til hamingju með það. Hún er í DV.
Ég hef verið að pæla í því að eyða þessu bloggi. Fyrir því eru tvær ástæður.
1. Það er ljótt en ég nenni ekki að skipta um templeit.
2. Ég hef aldrei neitt að skrifa um. Ég verð þó að viðurkenna að ég er aðeins duglegri en hún Lena kellan við skriftirnar.
Hér áður fyrr hafði ég alltaf nóg að tala um. Það var aðallega gagnrýni á þjóðfélagið og ríkisstjórnina og ég gæti svosem röflað endalaust um hvað ég hata ríkisstjórnina mikið en oftast þegar ég geri það fer ég í svo vont skap að dagurinn minn er farinn fyrir bí.
Áðan voru einmitt heitar þjóðfélagsumræður hérna í litlu veislunni okkar. Ég gat því miður ekki tekið þátt í þeim þar sem ég var að borða ís og þurfti að gefa mig alla í það. Það var nú aðallega verið að þjarma að honum afa mínum, Júlíusi, sem er gallharður Framsóknarmaður líkt og margir aðrir ættingjar mínir sem og ég er ekki stolt af........... En ég var samt farin að vorkenna greyið kallinum. Hann var í frekar vonlausri stöðu, einn á móti sex bitrum og reiðum sjórnarandstæðingum að reyna að bera í bætifláka fyrir Framsóknarflokkinn. Ég ákvað að taka ekki þátt í þessari niðurrökkun. Stundum þarf að gefa grið, hann er nú einusinni gamall maður.
Sjitt.......
Áðan kom ég heim úr misheppnuðustu hjólaferð lífs míns. Þannig er mál með vexti að í dag var fræðsla í vinnuskólanum sem hér Hjól í borg og gekk út á það að við áttum að mæta uppí Árbæ og hjóla svo niðrí vesturbæinn og fara svo í sund í Vesturbæjarlaug. Það er nú alltsaman gott og blessað og þar sem mér finnst bæði gaman að hjóla og fara í sund leist mér bara sæmilega á þetta.
Svo að ég mætti í Árbæinn, tilbúin í slaginn. Við fengum lánuð hjól á staðnum. Þetta gekk svosem ágætlega, þar til við komum að fyrstu brekkunni sem lá niður á við. Þá byrjuðu vandræðin. Allt í einu fór keðjan af hjólinu og festist í einhverjum skrúfum og ég gat ekki stoppað mig þar sem ég var á þó nokkurri ferð með þeim afleiðingum að ég klessti á...............Sem betur fer meiddist enginn (vonandi). Ég tók þessu með stökustu ró, kom keðjunni haganlega fyrir á hjólinu og hélt af stað í þeirri trú að vandræði mín væru úr sögunni. Það skjátlaðist mér hrapallega. Ég gat hjólað svona tíu metra áfram áður en keðjan fór aftur af. Og svo gerðist það aftur........og aftur.......og aftur. Um þetta leyti var ég komin að þeirri niðurstöðu að hjólið væri bilað. Svo að ég þurfti að bíða eftir að einhver kall á bíl kæmi að sækja mig og hjólið. Og svo kom hann og ég þurfti að yfirgefa vini mína og keyrði með þessum ókunnuga manni um borgina í meira en klukkutíma. Hann hét Dofri og var skondinn náungi. Skondinn í meiningunni plebbalegur. Svo loksins þegar við vorum búin að fara með hjólið í viðgerð og sækja það aftur og allskonar vesen gat ég farið aftur til vina minna. Og þá var ég viss um að vandræði mín væru úr sögunni.
Nei, svo var aldeilis ekki. Þegar ég ætlaði að fara að hjóla aftur eftir ratleik í Öskjuhlíðinni (sem ég og Sigga UNNUM þrátt fyrir ónýta liðsmenn) kom í ljós að kallinn á hjólaverkstæðinu hafði bara alls ekkert lagað hjólið. Ekki veit ég svosem hvað í rassgatinu hann var þá að gera allan þennan tíma. Svo að ég þurfti aftur að yfirgefa vini mína og gera við hjólið sjálf, ásamt manninum í fræðslunni sem hét Sigþór. Það tók nú alveg dágóða stund, næstum klukkutíma, og tókst ekki einusinni almennilega, svo ég þurfti að hjóla löturhægt úr Nauthólsvík og í Vesturbæjarlaugina ásamt honum Sigþóri. Og þegar ég kom þangað, rennandi blaut og köld, voru allir komnir í sund og ég komst hvort sem er ekkert í sund því ég er með eyrnabólgu............svo þetta var misheppnaðasta og tilgangslausasta hjólaferð sem ég hef nokkurntímann farið í.
Ég hef alltaf verið óheppin manneskja, en kannski ekki alveg svona óheppin..........
Já og svo sá ég einhjól á hjólaverkstæðinu. Það var rosaflott.
