Í dag gerðist hræðilegur hlutur hér að Ásvallagötu 48. Svo af-gerðist hann nokkru síðar ef svo má að orði komast eða þið skiljið....og hræðilegi hluturinn breyttist í afar kómíska lífsreynslu, þó með nokkru óþægilegu ívafi. Nánar um það hér.
Hér eftir mun ég halda upp á þann 30. janúar sem dag taugakerfis míns sem virðingarvott við það fyrir að hafa ekki gefið sig og fyrir meira að segja að hafa höndlað handboltaleikinn eftir allt sem á undan gekk klukkutímann fyrir.
Takk. Takk.
Ég mun þó ekki anda rólega fyrr en allt dótið mitt er komið í mína augsýn og ég get snert það og ýtt á takkana á því og slegið strengina á því og þess vegna get ég eiginlega ekki sofnað núna.
En annars verð ég bara að segja að ég er fegin að fyrsta reynsla mín af innbrotsþjófum hafi falist í rónum sem ferjuðu dótið mitt yfir í næsta bakgarð og voru síðan með læti sem leiddu til þess að löggan kíkti í heimsókn.
Þetta mun leiða til þess að hér eftir mun ég gera ofurráðstafanir og ekki glata dóti nema þegar ég týni því af sjálfsdáðum.