Æææ....mér hefur aldrei leiðst jafn mikið á ævi minni. Ég er ekki að digga þennan jarðfræðiáfanga. Ég þarf líklega að vera vakandi í alla nótt og læra og drekka te. Fara síðan í próf kl. 2 og skrifa mig máttlausa um dót sem ég veit ekki neitt um eins og ég gerði á föstudaginn. Nú jæja...það eru allavega bjartari tímar framundan. Fólk að koma heim og svona. Til mín :)
Ég get ekki beðið. Ég bara get það ekki. Hversu mikill tími af lífi manns fer eiginlega í það að bíða? Maður er í rauninni alltaf að bíða eftir einhverju ekki satt?
Hello. Is there anybody in there? Just nod if you can hear me. Is there anyone home? Come on, now. I hear youre feeling down. Well I can ease your pain, Get you on your feet again. Relax. I need some information first. Just the basic facts: Can you show me where it hurts?
There is no pain, you are receding. A distant ships smoke on the horizon. You are only coming through in waves. Your lips move but I cant hear what youre sayin. When I was a child I had a fever. My hands felt just like two balloons. Now I got that feeling once again. I cant explain, you would not understand. This is not how I am. I have become comfortably numb.
Ok. Just a little pinprick. [ping] Therell be no more --aaaaaahhhhh! But you may feel a little sick. Can you stand up? I do believe its working. good. Thatll keep you going for the show. Come on its time to go.
There is no pain, you are receding. A distant ships smoke on the horizon. You are only coming through in waves. Your lips move but I cant hear what you're sayin. When I was a child I caught a fleeting glimpse, Out of the corner of my eye. I turned to look but it was gone. I cannot put my finger on it now. The child is grown, the dream is gone. I have become comfortably numb.
Til þess að verða leigubílstjóri í London er skylda að fara í skóla í 3 ár og læra algerlega utan að hvernig hægt er að komast stystu leið milli hvaða tveggja staða sem er í þó nokkurra kílómetra radíus um miðborg London. Flestir eru reyndar 4 ár að berja því inn í hausinn á sér og skyldi engan undra.
Til íhugunar:
Samkvæmt upplýsingum sem er að finna í símanum mínum hef ég sent samtals 775 sms síðan ég eignaðist hann fyrir tjahh...11 mánuðum síðan. Það gerir 7750 krónur. Farið hefur fé betra. Og þó...
Á einum stað hér í gamla Vesturbænum býr fólk sem lítur út eins og það hafi verið klippt út úr ævintýrinu um Daða skógardverg. Karlinn lítur alveg eins út og álfur með grátt skegg og barta og gengur alltaf um í fjólubláum kuldagalla og með húfu. Hann er alltaf brosandi þegar ég sé hann. Kerlingin (ég kalla hana svo ekki í óvirðingarskyni heldur af því þannig er það alltaf í ævintýrum, karl og kerling) er pínulítil af því hún er með svo stóra kryppu á bakinu. Við í Ásvallagötunni erum svo heppin að þetta indælisfólk ber út Morgunblaðið til okkar og hefur gert síðan ég man eftir. au eru nú farsælir eigendur að gamalli kommóðu sem við geymdum úti í garði um langt skeið einhvern veturinn en það vill oft koma fyrir hluti sem við vitum ekki hvað á að gera við. Þar bíða þeir örlaga sinna sem þvímiður er oftast að enda í Sorpu í sumarbyrjun þegar heimilisfólkið hefur tíma og orku til að leigja kerru og keyra tuttugu ferðir þangað. Það er nefnilega gott að hafa pláss í garðinum á sumrin, til sólbaða og annars slíks. Það urðu hins vegar ekk örlög kommóðunnar því álfinum og kerlingunni hans fannst hún of falleg til að fúna í rigningunni.
Nú, þegar ég kom heim úr reisu minni þetta sumarið blöstu við mér hugguleg pottablóm í stofuglugganum. Ég veit ekki með ykkur, þið þekkið heldur ekki fjölskylduna mína jafn vel og ég, en eitthvað fannst mér bogið við þetta. Mín fjölskylda á sjaldnast pottablóm í lengri tíma. Förum ekki nánar út í það. Við eftirgrennslan kom í ljós að blaðberarnir okkar, s.s. álfurinn og kerlingin hans, höfðu verið að dreifa pottablómum um hverfið því þau áttu svo mikið af þeim. Svo í dag þegar ég kom heim voru pokar með nokkrum pottablómum í viðbót á tröppunum. Greyin vita ekki að þau eru að senda blessuð blómin út í opinn dauðann. Annars er þetta voða fallega hugsað af þeim. Ég minnist þess reyndar að kerlingin gaf Agli einu sinni lítið pottablóm og við gerðum okkar besta til að halda því á lífi með því að vökva það og svoleiðis og ég spjallaði oft við það en það dó drottni sínum hér um daginn. Potturinn sem það var í þjónar nú hlutverki reykelssisstands. Sem betur fer virðast öll blómin sem þau gáfu okkur núna síðast vera harðgerar plöntur eins og kaktusar. Við sjáum til hvernig fer....þeir lifa nú í eyðimörkinni
Ég var að fatta að ég missti eiginlega af íslenska sumrinu en það hefur alltaf verið uppáhaldið mitt með endalaust björtum nóttum. Í sárabætur ætla ég að fara í sveitina í byrjun september og elta kindur í göngunum og réttunum. Það hefur löngum verið sérgrein mín, að elta kindur. Þó að það sé reyndar eiginlega aldrei mjög árangursríkt hjá mér. Virkar meira svona eins og að ástæðan fyrir því að ég sé að hlaupa á eftir kindunum sé að mig langi til að vera ein af þeim, ekki að ég eigi að hafa eitthvað að segja um hvert þær fara, eða fara ekki....en jæja, ég er allavega að skemmta mér vel.
Ég held myndi svo sem örugglega fíla að vera kind eins og eitt sumar.
Ég fór áðan í hjólatúr með pops og við hjóluðum út í Gróttu að skoða sýninguna Eiland sem er þar. Það var áhugavert.
En annars svona í óspurðum þá er ég að rembast við að skrifa ritgerð um póstmódernisma. Það gengur svona upp og niður. En ég á allavega pistasíuhnetur. Get dundað mér við að opna þær inni á milli. Svo er ég að hlusta á tónlist. Ennþá er það Pink Floyd.
Lag dagsins er samt hið ofurhressa Tranzaction Zone 4 (held ég að það heiti) með hinni stórefnilegu hljómsveit The Electronic Humen. Töff.
Fullt af litlum fiðrildum hafa verið að taka sér bólfestu í maganum mínum undanfarna daga og vikur. Og þau eru ekkert að fara. Ætli það sé ekki bara best að taka þau í sátt og læra að lifa með þeim. Það held ég.
